Dlaczego oceny nie są najważniejsze?

 

Czerwiec, wakacje zbliżają się wielkimi krokami. Dzieciaki w szkołach i młodzież będą pytane o swoje oceny. O to, czy świadectwo jest z paskiem. Może nawet dostaną za niego nagrody od rodziców czy dziadków. Czerwony pasek od czasów PRL-u oznaczał pracowitość, sumienność, wyjątkowość. Ale czy oceny naprawdę są ważne?

Szkoła uczy tego, że trzeba być najlepszym ze wszystkiego. Jak masz średnią 4,75 i umiesz liczyć logarytmy, masę Jowisza, wiesz, kim był Żeromski i znasz budowę ameby, to jesteś kozakiem. Trzeba do tego dodać znajomość modlitw na 5 i umiejętność gry w koszykówkę. Tylko… co z tego?

Moja nauka wyglądała w ten sposób...

Nigdy nie uczyłam się dobrze. Nikt o to nie zadbał w dzieciństwie, a później mi się nie chciało – nie byłam nauczona systematycznej nauki. Obecnie kończę studia z pedagogiki. Wiedza zdobyta w szkole niespecjalnie mi się na coś przydała (nie licząc oczywiście podstaw). Przynosiłam do domu 3,4 nie ucząc się poza szkołą, ale i 1 się zdarzały (moja babcia uwielbiała robić z igły widły i liczyła moje jedynki ze wszystkich przedmiotów na zebraniu, zwykle było ich około 13 i był to dla niej koniec świata i powód do ubliżania mi od nieuków). Ani razu w mojej karierze szkolnej nie miałam paska na świadectwie, ale nigdy mi to nie przeszkadzało, bo wolałam mieć życie i znajomych oraz czas dla siebie, niż 5, która nic dla mnie nie znaczyła. I pewnie, według niektórych mogłam być głupia, skoro miałam niższe oceny. Tylko że życie weryfikuje to dopiero teraz, w dorosłości. 😉

Rozumiem ludzi, którzy się uczą, bo sprawia im to przyjemność, ale no niestety, oceny nie świadczą o niczyjej wartości, tylko o tym, że potrafi się coś zakuć. Oceny nie określają tego, kim jesteś czy będziesz. Nie przekładają się na to, ile w przyszłości będziesz zarabiać i czy dostaniesz dobrą pracę. Jednak pewne cechy charakteru jak upór, umiejętność walki o swoje czy „gadane” już tak.

Stopnie nie są najważniejsze.

Mieć bardzo dobry ze wszystkiego wiąże się z niespaniem po nocach, stresem przed lekcjami, brakiem zainteresowań, czemu winni bywają rodzice. Cisną dzieci, by były jak najlepsze i karzą ich za gorsze oceny. Kto nigdy nie słyszał „a czemu nie 5?” Myślę, że niewiele jest takich osób. Fajnie, rodzicu, że możesz się pochwalić na Facebooku świadectwem córki, ale zastanów się, ile pracy ją to kosztowało i czy nie odbiło się to na jej zdrowiu. Bardzo dobrym sposobem jest rozmawianie z dzieckiem o jego trudnościach, zamiast darcia się na niego, że dostało 3 z polskiego. Powinno się nagradzać starania, a nie sam efekt.

Szkoły nastawione są na oceny. W moim byłym technikum nauczycielka matematyki zaliczyła przedmiot kilku osobom, pod warunkiem… NIEPRZYSTĄPIENIA DO MATURY, żeby nie zaniżać zdawalności... Oceny nie są wyznacznikiem niczyjej inteligencji, powinny być jedynie wskazówką. Uczymy się dla siebie. Nie dla mamy, nie dla taty, nie dla nauczyciela i koleżanek W tym samym technikum siedziałam i przepisywałam matmę przed każdą lekcją, byleby nie dostać 1 i nie być upokorzona przed klasą, żeby nauczycielka nie była zła. Co mi to dało? Tylko tyle, że nauczycielka nie krzyczała, bo matmy jak nie umiałam, tak nie umiem do dziś. Poza tym nie miało to żadnej wartości.

Mając na świadectwie niższe oceny czy nie mając paska, wcale nie jesteś gorszym człowiekiem. One w ogóle nie świadczą o inteligencji. Zamiast zwracać uwagę na rozwój dziecka, ta kierowana jest na jego stopnie.

Oczywiście nie mówię tutaj, że nauka jest nieważna. Każdy ma w sobie ciekawość świata, którą zaspokaja na różne sposoby. Mówię tylko, że oceny nie są najważniejsze. Chęć dostania się do dobrej szkoły czy otrzymania stypendium są zrozumiałymi powodami. Tylko nauka za wszelką cenę nie ma sensu. Jesteśmy RÓŻNI. Uczymy się w swoim tempie, wykonujemy pracę w swoim tempie, w innych godzinach jesteśmy produktywni. Oceny mogą w czymś pomóc, ale nie muszą. Dopóki nie zmieni się system szkolny, można tylko niwelować straty.

Jak wyglądała Twoja edukacja szkolna? #teampasek czy raczej byleby zdać? Jakie masz do tego podejście po latach? Pogadajmy!