Zerwanie przez smsa. Dlaczego nie powinnaś się tym przejmować?

 

Ostatnio na swoim Instagramie zrobiłam ankietę, o czym zrobić kolejny wpis i szerzej opowiedzieć. Większość głosów była na stany lękowe, także wychodzę naprzeciw oczekiwaniom.

Stany lękowe - co to jest, jak sobie radzić?

Kiedyś poznałam chłopaka, który miał stany lękowe, a dokładniej fobię społeczną. Zastanawiałam się jak to w ogóle możliwe i że gość chyba coś wymyśla. Kilka lat później zaczęłam się tragicznie czuć, gdy wychodziłam z domu, miałam napady paniki i dostałam obuchem w łeb – pomyślałam, że chyba mam stany lękowe. Utwierdziłam się w tym przekonaniu i poszłam do lekarza. To znaczy poszłam jest może zbyt dużym słowem – doczłapałam się ledwo do przychodni zdrowia, męczyłam się niemiłosiernie w środku i poprosiłam lekarkę o leki. Opisałam co mi jest, a że pani miała 95 lat, przepisała mi benzodiazepiny. Ale o tym zaraz.

Stany lękowe objawiają się fobiami, natręctwami i lękami. Nasilają się często do tego stopnia, że utrudniają normalne funkcjonowanie. Związane są z zaburzeniami układu nerwowego.

W moim przypadku zdiagnozowano agorafobię i zespół lęku uogólnionego – miałam napady paniki, gdy wychodziłam z domu i wchodziłam np. do sklepu albo do innego miejsca, gdzie jest wielu ludzi. Podróż pociągiem albo autobusem była dla mnie katorgą. Cały czas bałam się, że coś mi się stanie, że nikt nie udzieli mi pomocy, że umrę albo zbłaźnię się. Serce mi kołatało, było mi duszno, pociłam się i drżałam. Niejednokrotnie najadłam się wstydu, bo zostawiałam koszyk z połową zakupów i wybiegałam ze sklepu albo musiałam dzwonić po znajomego, żeby odwiózł mnie do domu, bo nie dałabym rady sama się tam dostać.  Zaczęłam unikać wychodzenia z domu, a jak już musiałam, to zabierałam ze sobą brata – czułam się wtedy bezpieczniej. Pomimo wiedzy, iż lęki są racjonalne i na pewno nic mi się nie stanie, nie umiałam zapanować nad poczuciem niepokoju.

Mam za sobą dość traumatyczny pobyt w Anglii, w którego szczegóły nie chcę się wdawać, ale trwał kilka miesięcy. Przez 4 miesiące nie spałam w nocy, bardzo mało jadłam i żyłam w ciągłym stresie, bardzo dużo paliłam i byłam w toksycznym związku. Na szczęście się skończył, wróciłam do Polski i życie toczyło się dalej. Postanowiłam pojechać do znajomego do Krakowa, ale ten wyjazd zakończył się fiaskiem i będąc zdana sama na siebie w wielkim mieście, nie znając nikogo, wszystko się zaczęło.

Wróciłam do rodzinnego domu i zauważyłam, że robi mi się słabo jak wchodzę do sklepu albo stoję w kolejce. Miałam takie „a, to pewnie przez to, że nie zjadłam śniadania”. Jednak, ku mojemu zdziwieniu, sytuacja się nie zmieniała nawet po spożyciu posiłku. W końcu zorientowałam się co jest grane, pogooglowałam trochę, a później się rozpłakałam i lekko załamalam. Dlaczego ja? Dlaczego jak zwykle mnie to musi spotykać i czy nie może być normalnie? Zawsze coś i zawsze ja.

Wiedziałam, że muszę iść do lekarza, że muszę mieć leki i działać, inaczej fobia i lęki przejmą kontrolę nad moim życiem. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Jak miałam iść do lekarza, skoro bałam się wychodzić z domu? Prób było kilka. W końcu udało mi się dotrzeć i nie zemdleć. Pani zapisała mi benzodiazepiny – jest to bardzo silna grupa leków, nie powinno się ich brać dłużej, niż sześć tygodni, żeby się nie uzależnić. Zaczęłam je brać i powiem szczerze, że czułam się bardzo dobrze – miałam też depresję, więc większość czasu byłam otępiała i spałam. Jak na tamten moment odpowiadał mi taki stan rzeczy, nie musiałam się mierzyć z życiem. Pojechałam w końcu do innego lekarza, dostałam nowe leki z grupy SSRI, czyli łagodniejsze i na pewno nie aż tak inwazyjne. Brałam je jakieś 9 miesięcy i było w porządku. Odstawiłam je.

Oczywiście należy pamiętać, że leki odstawia się stopniowo, zmniejszając dawkę, przez jakieś dwa tygodnie. Ten błąd także popełniłam – odstawiłam nagle i czułam się tragicznie. NIE WOLNO tego robić, uczcie się na moich błędach.

Ale później przez stres w moim życiu, stany lękowe wróciły… no to ja też wróciłam do leków. Zdarzało się kilkukrotnie, że jak pojawiała się jakaś sytuacja, w której nie potrafiłam się odnaleźć albo mocno mnie stresowała, to miało to wpływ na nawrót stanów lękowych i fobii.

Nie chcę całe życie wracać do leków, więc zaczęłam teraz terapię poznawczo-behawioralną i mam nadzieję, że przyniesie oczekiwane rezultaty. Rozmawiałam z moją terapeutką o tym, skąd to się mogło wziąć i że mogło mieć swój początek już dużo wcześniej, dopiero w 2018 roku się uaktywniło. Mam za sobą dość burzliwe dzieciństwo, wiek nastoletni i z tego co widzę, to dorosłość też. Obecnie przez to, co się dzieje w moim życiu, mam chyba trzeci powrót do leków – tyle, że tym razem działają na mnie inaczej, niż zwykle – pomagają i wychodzę z domu, ale czuję, że niektóre rzeczy nie są tak, jak powinny, więc będę musiała je zmienić. Leki mogą sobie przestać ot tak działać, warto wtedy je zmienić.

Postanowiłam opisać swoją historię, bo wiem, że coraz więcej osób ma problemy z lękami, fobiami, nerwicami i boi się iść do lekarza. Absolutnie nie ma się czego bać. Miej sprawczość nad swoim życiem i je kontroluj. Żyjemy w takim świecie, szczególnie teraz, gdy trwa pandemia, że odbieramy wiele negatywnych bodźców i stresujemy się, jesteśmy obciążeni psychicznie i stłamszeni. Są techniki, które pomagają opanować lęk, ale generalnie należy udać się do specjalisty i nie bagatelizować tego.

Jeśli masz jakieś pytania, to zapraszam na mojego Instagrama, będę dzisiaj o tym opowiadać. Chętnie odpowiem też na wszystkie pytania. Podziel się swoimi spostrzeżeniami, czekam na komentarze i życzę miłego dnia!